Łuk (Japonia)
Article
February 8, 2023
Ukłon w Japonii (お辞儀 Ojigi?) to akt pochylenia głowy lub górnej części tułowia, powszechnie używany jako gest powitania, szacunku, przeprosin lub wdzięczności w różnych sytuacjach społecznych lub religijnych. Historycznie ojigi był gestem ściśle związanym z postać samuraja. Powstanie klasy wojowników w okresie Kamakura (1185-1333) doprowadziło do powstania bardzo szczegółowych podręczników dotyczących etykiety wojowników, które zawierały instrukcje dotyczące prawidłowych sposobów kłaniania się samurajów. Japońskie słowo お辞儀 (ojigi) pochodzi od homofonu お時宜, co pierwotnie oznaczało „dogodny czas, aby coś zrobić”. Określenie aktu ukłonu we współczesnym znaczeniu zaczęto określać dopiero od późnego okresu Edo (1603–1868), kiedy to etykieta łuk samurajów rozprzestrzenił się na pospólstwo. Obecnie najbardziej rozpowszechnionymi zwyczajami w społeczeństwie japońskim są ojigi, oparte na doktrynach szkoły etykiety wojownika Ogasawara, założonej około 800 lat temu. We współczesnej Japonii kłanianie się jest podstawowym elementem etykiety społecznej, wywodzącym się i reprezentatywnym dla kultury japońskiej, symbolem szacunku i charakterystycznym dla poszczególnych warstw społecznych. Od codziennych powitań po spotkania i pogrzeby, ojigi jest wszechobecne w japońskim społeczeństwie, a właściwe i eleganckie ukłony są powszechnie uważane za jedną z cech definiujących dojrzałość. Dlatego większość Japończyków zaczyna się kłaniać jako dziecko, ale także wiele firm w Japonii nakłada dodatkowe środki na szkolenie swoich pracowników w zakresie kłaniania się podczas spotkań biznesowych.Ogólnie upraszczając, ojigi w Japonii można podzielić na dwie kategorie: zarei (座礼), ukłony klęczące i ritsurei (立礼), kłaniać się stojąc. W obu przypadkach uważa się za konieczne zgięcie tułowia tylko w pasie, przy zachowaniu całkowicie prostych pleców podczas wykonywania ukłonu. Robienie tego niezgrabnie jest często uważane za oznakę braku wysiłku, oszustwa, a nawet braku szacunku. Różne podkategorie ojigi różnią się głównie kątem nachylenia ciała i ułożeniem rąk, które zależą zarówno od statusu społecznego osoby, której się kłania, jak i od kontekstu gestu. klęczące ukłony i ritsurei (立 礼), ukłony stojąc. W obu przypadkach uważa się za konieczne zgięcie tułowia tylko w pasie, przy zachowaniu całkowicie prostych pleców podczas wykonywania ukłonu. Robienie tego niezgrabnie jest często uważane za oznakę braku wysiłku, oszustwa, a nawet braku szacunku. Różne podkategorie ojigi różnią się głównie kątem nachylenia ciała i ułożeniem rąk, które zależą zarówno od statusu społecznego osoby, której się kłania, jak i od kontekstu gestu. klęczące ukłony i ritsurei (立 礼), ukłony stojąc. W obu przypadkach uważa się za niezbędne zgięcie tułowia tylko w pasie, utrzymując całkowicie proste plecy podczas kłaniania się. Robienie tego niezgrabnie jest często uważane za oznakę braku wysiłku, oszustwa, a nawet braku szacunku. Różne podkategorie ojigi różnią się głównie kątem nachylenia ciała i ułożeniem rąk, które zależą zarówno od statusu społecznego osoby, której się kłania, jak i od kontekstu gestu. kłamstwo, a nawet brak szacunku. Różne podkategorie ojigi różnią się głównie kątem nachylenia ciała i ułożeniem rąk, które zależą zarówno od statusu społecznego osoby, której się kłania, jak i od kontekstu gestu. kłamstwo, a nawet brak szacunku. Różne podkategorie ojigi różnią się głównie kątem nachylenia ciała i ułożeniem rąk, które zależą zarówno od statusu społecznego osoby, której się kłania, jak i od kontekstu gestu.